Άρειος Πάγος 57/1978

"Έννοια αμελείας. - Πότε υπάρχει ιδιαιτέρα νομική υποχρέωσις επί παραλείψεως. - Πηγάζει και εκ της ιδιαιτέρας σχέσεως του υποχρέου προς τους μετ' αυτού υποκειμένους εις κοινόν κίνδυνον διά την πηγήν του οποίου ευθύνεται, εξ ης σχέσεως, επιβάλλεται αυτώ ως νόμιμον καθήκον η ενέργεια των δεόντων προς απόκρουσιν του κινδύνου και αποτροπήν της βλάβης. - Ορθώς κατεδικάσθη επί ανθρωποκτονία και σωματική βλάβη εξ αμελείας ο αναιρεσείων εργολάβος οικοδομών, όστις κατά την αφαίρεσιν ξυλοτύπου - υφ' ετέρου συγκαταδικασθέντος - παρέλειψε να επιβλέψη και να επιστήση την προσοχήν του αφαιρούντος διά τον κίνδυνον, με αποτέλεσμα να καταπέση το επ' αυτού στηριζόμενον αναβατόριον και να θανατωθή εις ως και να τραυματισθή έτερος των εργαζομένων εις την οικοδομήν".