Χρηματική ικανοποίηση για ηθική βλάβη ή ψυχική οδύνη οφείλεται και επί εργατικού ατυχήματος, όταν συντρέχουν οι όροι της αδικοπραξίας. – Η ρύθμιση της διατάξεως του άρθρου 16 παρ. 4 του ν. 551/1915, κατά την οποία το συντρέχον πταίσμα του παθόντος αντιτάσσεται μόνον εάν αφορά σε παραβίαση διατάξεων ή κανονισμών που θέτουν όρους ασφαλείας στην εργασία, αναφέρεται στην επιδίκαση αποζημιώσεως για περιουσιακή ζημία και όχι χρηματικής ικανοποιήσεως για ηθική βλάβη ή ψυχική οδύνη.- Επομένως, για τον καθορισμό του ύψους της «εύλογης» χρηματικής ικανοποιήσεως το δικαστήριο της ουσίας πρέπει να λαμβάνει υπόψη και το τυχόν συντρέχον πταίσμα του παθόντος, το οποίο συνεκτιμάται. – Νέοι ισχυρισμοί, έστω και επιγενόμενοι, δεν μπορούν να προταθούν το πρώτον ενώπιον του Αρείου Πάγου, ούτε για τη θεμελίωση των λόγων αναιρέσεως, ούτε για την απόκρουσή τους, εάν δεν συντρέχει κάποια από τις αναφερόμενες στην Κ.Πολ.Δ. 562 παρ. 2 εξαιρέσεις.- Στη διαδικασία των εργατικών διαφορών, κατά την οποία δεν είναι υποχρεωτική η κατάθεση προτάσεων ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου, οι διάδικοι οφείλουν να προτείνουν όλους τους αυτοτελείς πραγματικούς ισχυρισμούς τους, όπως είναι και η ένσταση συνυπαιτιότητας, προφορικά κατά τη συζήτηση στο ακροατήριο και επιπλέον οι ισχυρισμοί αυτοί πρέπει να καταχωρισθούν στα πρακτικά, με συνοπτική έκθεση των γεγονότων που τους θεμελιώνουν, εκτός αν τα γεγονότα αυτά περιέχονται στις κατατιθέμενες στο ακροατήριο προτάσεις.- Αοριστία λόγων αναιρέσεως εκ της Κ.Πολ.Δ. 559 αριθμ. 1 και 19.