ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥ – ΕΥΘΥΝΟΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΧΡΗΜΑΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΛΟΓΩ ΨΥΧΙΚΗΣ ΟΔΥΝΗΣ – ΕΝΝΟΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ – ΨΥΧΙΚΗ ΟΔΥΝΗ ΝΗΠΙΟΥ – ΠΡΟΣΕΠΙΚΛΗΣΗ
Αν στην επέλευση του εργατικού ατυχήματος συνετέλεσε και πταίσμα προσώπου που δεν είναι εργοδότης του παθόντος ή των προστηθέντων από τον εργοδότη προσώπων αλλά τρίτος, οι συγγενείς του θανατωθέντος σε εργατικό ατύχημα έχουν αξίωση κατά του τρίτου (εκτός από αποζημίωση) και για χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης. Επομένως, για να δικαιούται η οικογένεια του θανόντος σε εργατικό ατύχημα χρηματικής ικανοποιήσεως λόγω ψυχικής οδύνης, αρκεί ότι συνετέλεσε στην επέλευση του ατυχήματος πταίσμα του εργοδότη του θανόντος ή του προστηθέντος από αυτόν ή τρίτου. – Διατάξεις στις οποίες θεμελιώνεται το εν λόγω πταίσμα όσον αφορά στις οικοδομικές εργασίες. – Αν υπάρχει πταίσμα περισσοτέρων, ενέχονται πάντες εις ολόκληρον για τη χρηματική ικανοποίηση των συγγενών του θανόντος λόγω ψυχικής οδύνης, οι οποίοι δικαιούνται να απαιτήσουν ολόκληρο το ποσό από τον καθένα εξ αυτών, ο οποίος δεν μπορεί να επικαλεσθεί έναντι των ως άνω συγγενών το συντρέχον πταίσμα του συναιτίου ο οποίος δεν ενήχθη. – Περίπτωση εργατικού ατυχήματος για την επέλευση του οποίου ευθύνονταν κατά 70% ο εργολάβος και ο επιβλέπων μηχανικός και κατά 30% ο θανών εργαζόμενος. – Κατά την αληθή έννοια της διατάξεως του άρθρου 932 εδ. γ΄, στην οικογένεια του θύματος περιλαμβάνονται η σύζυγος, οι ανιόντες, οι κατιόντες, οι αδελφοί, πεθερός, γαμπρός και νύφη. – Δυνατότητα χρηματικής ικανοποιήσεως για μελλοντική ψυχική οδύνη έχει και το νήπιο, το οποίο κατά τον χρόνο θανατώσεως του μέλους της οικογένειάς του, λόγω της συναισθηματικής του ανωριμότητας και της ατελούς αναπτύξεώς του, δεν μπορεί να αισθανθεί ψυχικό πόνο, πλην όμως είναι βέβαιο ότι, κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων, θα την υποστεί αργότερα, όταν θα φθάσει σε ηλικία που θα αισθάνεται ψυχικό πόνο από την έλλειψη του οικείου του. – Η επιδίκαση χρηματικής ικανοποιήσεως στα δικαιούμενα πρόσωπα τελεί υπό την αυτονόητη προϋπόθεση της ύπαρξης μεταξύ αυτών και του θανατωθέντος, όταν αυτός ζούσε, αισθημάτων αγάπης και στοργής. – Ο ισχυρισμός του προσεπικαλούντος ότι αποκλειστικός υπαίτιος της ζημίας του κυρίως ενάγοντος είναι ο προσεπικαλούμενος τρίτος καθιστά την προσεπίκληση και την παρεμπίπτουσα αγωγή μη νόμιμες.
Κυριότερες διατάξεις: Ν. 551/1915 άρθρα 1, 2 και 16 παρ. 1 και 3. Α.Κ. άρθρα 297, 298, 914, 922, 926, 927 και 932, Π.δ. 778/1980 άρθρο 20 παρ. 1 Π.δ. 1073/1981 άρθρα 1, 20, 40 και 111. Ν. 1396/1983 άρθρα 2, 3 και 4. Κ.Πολ.Δ. άρθρα 88 και 559 αρ. 1, 8, 14 και 19.