Το πρώτο στάδιο της διαχείρισης αμιαντούχων υλικών είναι ο εντοπισμός των υλικών. Γενικά θεωρείται πιθανό κάποιο κτήριο να περιέχει αμίαντο ή αμιαντούχα υλικά αν:

• το κτήριο κτίστηκε ή ανακαινίστηκε μεταξύ του 1950 – 1990 και μάλιστα αν ήταν κτήριο που κτίστηκε με προδιαγραφές άλλων χωρών (κυρίως ξενοδοχεία, νοσοκομεία και άλλα δημόσια κτίρια),
• το κτήριο έχει χαλύβδινο σκελετό και/ή
• έχει λέβητες ή καζάνια με θερμική μόνωση.

 
Πληροφορίες για το αν υπάρχει αμίαντος ή όχι σε ένα κτήριο ή μια εγκατάσταση μπορεί να αντλήσει κανείς από:

• τα κατασκευαστικά σχέδια των κτηρίων και εγκαταστάσεων,
• τα δελτία συντήρησης και αντικατάστασης τμημάτων των εγκαταστάσεων,
• τα τιμολόγια παραγγελίας υλικών κατασκευής ή ανακαίνισης των κτηρίων και των εγκαταστάσεων.

Μπορεί, επίσης, να προβεί κανείς σε μια λεπτομερή οπτική επιθεώρηση του κτιρίου εσωτερικά και εξωτερικά, ώστε να εντοπίσει υλικά, που είναι πιθανόν να περιέχουν αμίαντο, ζητώντας βοήθεια και συμβουλές από άλλους που ίσως είναι σε θέση να του δώσουν περισσότερες πληροφορίες, όπως τον αρχιτέκτονα, το μηχανικό, τους εργαζόμενους ή τους τεχνικούς ασφάλειας. Σε περίπτωση όμως ο οπτικός έλεγχος δεν μπορεί να δώσει σαφείς πληροφορίες τότε μπορεί κανείς να προχωρήσει σε εργαστηριακή ανάλυση του υλικού.
Στη συνέχεια γίνεται εκτίμηση της κατάστασης του υλικού. Ο τύπος του υλικού που περιέχει αμίαντο, η ποσότητα του αμιάντου που περιέχει και η κατάσταση στην οποία βρίσκεται, καθορίζουν την πιθανότητα να απελευθερωθούν ίνες αμιάντου στον αέρα, όταν το υλικό αυτό διαταραχτεί ή καταστραφεί.
Οι τέσσερις παράγοντες που καθορίζουν την πιθανότητα απελευθέρωσης ινών αμιάντου είναι:

• το είδος των υλικών και η ευθρυπτότητά τους,
• η έκταση της φθοράς των αμιαντούχων υλικών,
• η θέση και το είδος της επιφάνειας των υλικών και
• το είδος αμιάντου που υπάρχει στα υλικά.

Στο τελικό στάδιο γίνεται εκτίμηση του κινδύνου από τις συνθήκες χρήσης τού υπό εξέταση χώρου. Η εκτίμηση αυτή μπορεί να βασιστεί στους παρακάτω παράγοντες:

• τη θέση των υλικών στο χώρο εργασίας,
• την πρόσβαση των εργαζομένων στα αμιαντούχα υλικά,
• το μέγεθος των υλικών,
• την πιθανότητα διατάραξης των αμιαντούχων υλικών,
• τον αριθμό των εργαζομένων που πιθανόν να εκτεθούν σε ίνες αμιάντου,
• τη συχνότητα χρήσης του χώρου όπου υπάρχουν αμιαντούχα υλικά και
• τη διάρκεια χρήσης του χώρου όπου υπάρχουν αμιαντούχα υλικά.

Η τελική εκτίμηση του κινδύνου που έχει ως στόχο τη λήψη απόφασης για το τι πρέπει να γίνει, προκύπτει από την αξιολόγηση τόσο της κατάστασης των υλικών όσο και των συνθηκών χρήσης του χώρου: 
 

Σε περίπτωση που τα αμιαντούχα υλικά βρίσκονται σε καλή κατάσταση και είναι απίθανο να καταστραφούν ή να διαταραχτούν, τότε είναι προτιμότερο να μην απομακρυνθούν, αλλά να παραμείνουν στο χώρο εργασίας αφού βέβαια επισημανθεί η θέση τους στο χώρο και προσδιοριστεί ένα πρόγραμμα τακτικής παρακολούθησης της κατάστασής τους.

Σε περίπτωση που τα αμιαντούχα υλικά έχουν υποστεί φθορά ή μπορούν να διαταραχτούν, τότε πρέπει να ληφθούν αποφάσεις για το ποιες εργασίες πρέπει να εκτελεστούν, ποιες εργασιακές μέθοδοι θα χρησιμοποιηθούν για να προληφθεί ή ελεγχθεί η έκθεση των εργαζομένων σε ίνες αμιάντου και ποια θα είναι τα απαιτούμενα μέσα ατομικής προστασίας. Επίσης θα πρέπει να προσδιοριστεί η διάρκεια των εργασιών και το πιθανό επίπεδο έκθεσης σε ίνες αμιάντου.

Η διαχείριση των αμιαντούχων υλικών που έχουν υποστεί φθορά ή ενδέχεται να διαταραχθούν γίνεται με:
α) επικάλυψη ή στεγανοποίηση του υλικού,
β) εγκλεισμό του υλικού ή
γ) απομάκρυνση-αφαίρεση του υλικού.

Ο αμίαντος δεν προκαλεί βλάβη σε κανέναν, εάν δεν υποστεί κάποια επέμβαση.

Είναι επικίνδυνος μόνο σε περίπτωση κοπής, διάτρησης ή φθοράς του με κάποιον τρόπο.

https://ec.europa.eu/taxation_customs/dds2/SAMANCTA/EL/Safety/Asbestos_EL.htm